Alles op blote voeten

In iets meer dan een uurtje wandelen over dit kleine tropische eiland (deels op blote voeten). We eten bij een restaurantje op het strand waar we het vlees kiezen voor op de BBQ (de slippers gaan uit). En we slenteren rustig over de zandpaden op het eiland (vaak nog beter op blote voeten). Kortom: Klaas kan zijn hart ophalen met zijn non-voeten fetisj. In Australië keek Klaas al zuur toen we op de ‘barefoot boat’ stapte voor het Great Barrier Reef. Nu moet hij het vijf dagen doen met een ‘barefoot island’. Ach ja, alles went zeggen ze.

Gili Air is puur een plek om te relexen. Slenteren over het eiland: het strand en de zandpaatjes. Een hapje eten, genieten van een bintang bij een willekeurig tentje, vanaf het strand het water in om te snorkelen en wakker worden met een ontbijtje aan de zee. Een korte, maar volledige samenvatting van een gemiddelde dag van een gemiddelde backpacker op de Gili-eilanden. Gili Air is één van drie eilandjes vlak voor de kust van Lombok. In tegenstelling tot de grote zus Gili Trawangan is hier iets minder party, maar net iets meer vibe dan op Gili Meno. In tegenstelling tot de rest van Indonesië rijdt hier zelfs geen gemotoriseerd vervoer, maar alleen paard en wagen. Na zo’n drie weken intensief reizen, vaak vroeg opstaan en honderduizend indrukken, is dit de perfecte plek om de accu op te laden.

Al is ons tropische paradijsje heerlijk om te vertoeven, is ook niet altijd alles wat het lijkt. We zijn er inmiddels wel achter dat Indonesiërs niet de meest schone en nette mensen zijn. Ze dumpen hier werkelijk waar alles in de zee. Het afval spoelt vervolgens weer naar de kust, waardoor de ooit zo witte strandjes op sommige plaatsen onherkenbaar zijn. Plaatjes op internet en aantrekkelijke teksten in de Lonely Planet kunnen dan bedriegelijk overkomen als je voor het eerst over sommige strandjes loopt. Al twijfelen we eraan of deze mensen niet onder invloed waren van de ‘magic mushrooms which send you to the moon’. Dan ziet alles er natuurlijk rooskleuriger uit ;).

We genieten vooral van het sfeertje op het eiland. Een beetje foute hippie/ reagge achtige muziek met een soms niet al te beste live vertaling door een lokale Indo. Verder vinden we het heerlijk om vanaf het strand met onze snorkel de zee in te duiken en ons te verbazen over de tientallen gekleurde visjes. Het koraal is niet te vergelijken met Australië, omdat hier in het verleden vaak gebruik is gemaakt van ‘dynamiet vissen’. Ook de hoeveelheid afval werkt dan niet mee. Het koraal is hierdoor op veel plaatsen dood. Maar de visjes trekken zich daar blijkbaar niet zo heel veel van aan. Want een paar meter de zee in is genoeg om wat op te vangen van de kleurenpracht van het onderwaterleven.

In het begin hebben we even moeten zoeken naar de goede plekjes. De eerste dag zijn we langs het eiland gewandeld en zijn we vanaf een willekeurig onbemand strandje het water ingedoken. Onze kleren en spulletjes hebben we in de stam van een boom gelegd, want Daan was haar slippers al bijna kwijt door de vloed van de zee. De eerste snorkelervaring heeft niet al te lang geduurd, want na een klein half uurtje werden we achterna gezeten door een krabbetje. Daarna voel je natuurlijk van alles en waren we binnen no time het water uit. Je zou denken dat held Klaas zich niets aantrekt van een klein krabbetje, maar hij was met zijn snelle slagen zo weer aan de kust. Hij heeft zich vervolgens een breuk gelachen toen Daan gillend door het water de kust opzocht.

Inmiddels hebben we een heerlijk plekje gevonden met een mooi stukje strand, makkelijk begaanbare zee (zonder gelijk vast te zitten in het koraal) en prachtige snorkelplekken op zwemafstand. Het is niet moeilijk om voor te stellen hoe onze dag er morgen uitziet. Daar gaan we dan ook nog even met volle teugen van genieten, omdat we vrijdag weer terugkeren naar Bali. De laatste dagen blijven we aan de kust en hebben we her en der nog een uitstapje op het programma cq. in de planning staan.