Het leed dat backpacken heet

Wat is het leven als backpacker toch zwaar. Bepakt, bezakt in de broeiende hitte stappen we van de boot af en zoeken we de homestay die we vooraf op internet gevonden hadden. Met de zweetdruppeltjes overal krijg je te horen dat er geen kamer meer vrij is. Eerst maar een hapje eten dan en vervolgens verder zoeken. Inmiddels was het drie uur ’s middags en zijn we noodgedwongen om te stranden bij een hotel, waar we dan een half miljoen voor uit moeten trekken (uuuuhm € 30,- dus). Echt een hele opgave dit backpackers bestaan: verplicht in een luxe hotel/ resort verblijven met drie zwembaden die je dan natuurlijk allemaal even moet uitproberen. En echt tijd om te rusten kregen we bij binnenkomst ook niet, want er werd gelijk gevraagd of de badhanddoeken klaargelegd konden worden bij het zwembad. Erg vermoeiend dus.

Eerst maar even terug naar het begin, we waren gebleven in Gili Air. Na vijf heerlijke dagen in ons reggae paradijsje was het tijd om terug te keren naar Bali. Het risico werd gewoon te groot dat we zouden blijven plakken. En dat kunnen we onze Bugs natuurlijk niet aandoen. Daan had gisteren namelijk al grootste plannen toen we een nieuw plekje op het eiland ontdekte. Precies op de punt met aan alle kanten uitzicht op de helderblauwe zee, mooie stranden en veel koraal. Het nadeel was dat veel van het koraal hier op het strand lag. Maar Daan zag het wel zitten om deze plek eens goed onder handen te nemen (althans mooi klusje voor Klaas) en er een leuk en betaalbaar backpackers resort van te maken. Met een beetje gezonde Hollandse ondernemers spirit kon dat wel eens gaan lopen als een trein. Het business plan wordt over circa 2 weken bij de Rabobank ingediend ;).

Dat mooie plekje was een geluk bij een ongeluk. We waren eigenlijk al half geïnstalleerd bij ons vaste plekje toen werd verteld dat we daar die dag niet konden gaan liggen. Het restaurant verwachtte gasten van Gili Trawangan en we werden beleefd verzocht om op te hoepelen. Dus wij braaf onze spullen gepakt en verder over het eiland gelopen. Daan kon nog herinneren daar een mooi plekje gespot te hebben tijdens onze wandeling een paar dagen daarvoor. En of dat een mooi plekje was! Wederom waren de strandbedjes wel in het bezit van het hotel. Even vragen dan maar en wat blijkt: no problem my friend! En gebruik ook rustig het zwembad. Nu bleek dat zwembad niet zo heel fris te zijn, maar je mag een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken.

De dagen op de Gili’s zijn voorbij gevlogen en we realiseren ons dat de tijd nu wel heel erg hard gaat. Maar dat neemt niet weg dat we van elk moment blijven genieten. Vandaag zijn we aangekomen in de haven van Padangbai op Bali. Waar de meute toeristen direct weer de busjes instapt naar andere plaatsen, blijven wij hier nog een dagje plakken. Eigenlijk hadden we nog willen snorkelen bij de Blue Lagoon Beach, maar door de vertraagde fastboat en de zoektocht naar een accommodatie, is dat er niet meer van gekomen. Wel zijn we aan het einde van de middag nog even naar het strandje gelopen. Daar heeft Daan zich onder het genot van een Bintang laten masseren. Tot dusver was dat er nog niet van gekomen. Daar gaan we de laatste week maar eens verandering in aanbrengen.

Voor morgen hebben we ons ‘transport’ alweer geregeld. We vertrekken richting de zuidkust van Bali en zullen eindelijk eens ondervinden wat menig ‘strandtoerist’ op Bali ervaart. Op weg daarnaartoe proberen we nog wat culturele wijsheden op te doen. De laatste dagen brengen we door aan het strand en de zee, kunnen we de overbodige bagage uit de backpack verwijderen om ruimte te maken voor souvenirs én gaan we met dolfijnen zwemmen! Wij maken ons dus totaal geen zorgen dat er enige vorm van verveling kan toeslaan.

Heel veel liefs voor iedereen thuis. We zien jullie binnenkort weer. Al houden wij ons nog even van de domme en gaan we van de laatste week genieten alsof het nog een maand is :).