Penguins op Philip Island (en dus niet in het bos)

Vandaag heeft Klaas geleerd dat penguins niet in het bos wonen. Voor degene die de clue hiervan niet helemaal begrijpen; we leggen het graag een keer uit onder ‘het genot van een drankje’. Maar goed, alle gekheid op een stokje. Er zit nog een begin aan dit verhaal en zoals jullie gewend zijn van ons, zullen we beginnen bij het begin.

Onze dag begon vandaag weer erg gezellig tussen onze nieuwe witte gevleugelde vrienden. Klaas die Daan gisteren nog aan het uitlachen was omdat ze een stukje brood had gepakt, had vanmorgen zelf een hele snee brood in zijn zak. Met de boom schuin boven ons meegeteld, hadden we vanmorgen visite van zo’n 12 kaketoes. Daan was dan ook nauwelijks weg te sleuren bij het hostel. Maar we hadden vandaag nog koala’s en penguins op het programma staan, dus werd het tijd voor onze volgende en laatste stop.

Al vroeg scheen vandaag het zonnetje en voor het einde van de ochtend was het al zo’n 23 graden. Een heerlijk laatste dagje dus! We zijn onderweg nog even gestopt bij het ‘Great Ocean Road’ (GOR) memorial, waar deze weg dus officieel begint. Omdat wij de GOR andersom hebben gedaan, komen we ‘m dus tegen op het eind. Even een paar leuke foto’s gemaakt en snel weg. We waren net op tijd toen er een bus met Japanners stopte.

Na zo’n 1,5 uur rijden voltooiden wij het rondje waar we dinsdag begonnen zijn. Om bij Philip Island te komen, kwamen we namelijk weer langs Melbourne. De rit zou volgens de TomTom 3,5 uur duren, maar dat nam wat meer tijd in beslag dan gepland. Door de drukte rondom Melbourne en nog een paar roadworks onderweg, kwamen we rond 2 uur aan op Philip Island.

Op het wensenlijstje stond het afscheid van de koala’s; onze slaperige vrienden. Ze blijven gewoon té schattig. In het Conservation Centre op Philip Island hebben we er vandaag tientallen gezien. Ze leven hier in een natuurlijke omgeving. In het park zijn hoge boardwalks aangelegd, zodat we hoog genoeg stonden om ze goed te kunnen bespioneren. Ook hebben we vandaag een paar jonkies gezien, zoals ze hier ‘Back Joeys’ noemen. De kleintjes zijn te groot voor de buidel, maar worden door mama koala meegenomen op de rug.

Daarna zijn we nog langs het Grand Prix Race circuit gereden, want het leek Klaas leuk om hier een kijkje te nemen. Toen we er langs reden kregen we alleen niet echt de indruk dat hier heel veel te zien was, dus zijn we maar alvast naar ons verblijf voor vanavond gereden. Vannacht slapen we in een Guest house aan een camping in het plaatsje Cowes. Deze naam lijkt heel toepasselijk om weer in de Nederlandse sferen te komen.

Na wat spullen op de kamer te hebben gedropt, zijn we wat boodschapjes gaan doen, hebben we een hapje gegeten en hebben we ook Carola alvast wat te drinken gegeven voor morgen. Nog even genietend van het moment dat we nog steeds hier in Australië zijn, hebben we samen op een bankje gezeten met uitzicht op de zee. Allebei kregen we toch wel het besef dat het nu echt bijna voorbij is. Dat is wel even een vreemd gevoel, maar we kijken terug op een fantastische tijd in ons leven. De ervaring is onvergetelijk en de herinnering zal ons in ieder geval altijd bij blijven.

Nu weer genoeg sentiment. Want we blijven nog even gek doen en genieten van dit bizar mooie en fantastische land. Vanavond stonden de penguins op het programma in de ‘Penguin Parade’. Vanaf een tribune (het lijkt het dolfinarium wel) zaten we al een uur te wachten op de zonsondergang. Ons was aangeraden op tijd te zijn voor een mooi plaatsje. Dat mooie plaatsje hadden we zeker op de eerste rij! Maar omdat het s ’avonds zo hard afkoelt, was het wel even bibberen geblazen. Rond kwart over 8 kwamen de eerste twee penguins het strand opgelopen of eigenlijk kunnen we het alleen maar waggelen noemen. Het zijn niet de penguins die wij kennen, maar een kleinere variant van zo’n 33 cm groot. Echt een snoepjes! Uiteindelijk werden 2 penguins tientallen groepen van zo’n 20 tot zelfs 50 penguins (voor zover we ze konden tellen). Volgens de borden waren er gisteren ruim 2100 geteld, dus nummer nog maar even door.

Vanuit de zee waggelen de penguins heel voorzichtig richting de duinen, waar hun vrouwtjes en kleintjes op hun wachten. Sommige zijn echt *chicken*. Na zo’n drie dagen in de zee geweest te zijn, nemen ze in hun maagjes een voorraad visjes mee om het gezin mee te voeren.
Vanaf een boardwalk konden we naderhand ook kijken hoe ze hun weg zochten naar huis. Kortom: penguins zwemmen dagen op zee en komen thuis in de duinen. Dus Klaas, penguins wonen niet in het bos!

Helaas was het strikt verboden om foto’s te maken tijdens de parade. Dit zou de beestjes afschrikken. Met een tribune vol Japanners kunnen wij ons ook wel levendig voorstellen hoe het zou zijn, dus hebben we ons hier ook netjes aan gehouden. De mensen naast ons hadden er lak aan, maar die werden er ook bijna uitgezet. En wij hadden nog geluk, want op de terugweg kwamen we een van de penguins tegen en heeft Daan nog geknuffeld met een ECHTE penguin (hiervan hebben we wel een foto).

De waggelende penguins waren een prachtig einde van deze indrukwekkende reis. We hebben een heel lijstje aan ‘want to do’s’ af kunnen strepen. We moeten ook eerlijk bekennen dat we ontzettend verwend zijn met de bruiloft, waardoor we ook écht alles hebben kunnen doen. We hadden niet verwacht en durven dromen dit alles mogelijk zou zijn. Daarvoor zijn we iedereen ontzettend dankbaar! “Hier Down Under hebben we inderdaad samen ontzettend veel kunnen beleven”.

Morgenmiddag vliegen we om half 5, dus hebben we rustig de tijd om richting het vliegveld te rijden voor wederom een lange vlucht van ruim 26 uur. Maar ook dat komt weer helemaal goed. It’s just down the road mate!