Crossen en schudden op Fraser Island
Blijf op de hoogte en volg Klaas & Danielle
27 September 2012 | Australië, Fraser Island
Helaas kunnen we nog steeds geen foto’s plaatsen. Het internet op de camping blijkt ook niet al te snel te zijn, dus jullie mogen het vooralsnog doen met alleen de verslagen.
Om half 8 vanmorgen werden wij opgehaald voor onze trip naar Fraser Island. Dit eiland staat bekend als het grootste zandeiland ter wereld (oftewel de grootste zandbak). Na nog een aantal mensen opgehaald te hebben werden wij naar de ferry gebracht, waarmee we in een half uur de oversteek hebben gemaakt naar het eiland. Op het eiland stond een 4WD vrachtwagen/ bus op ons te wachten. Duidelijk werd dat je hier met een gewone auto niet hoeft te proberen te rijden. Laat staan met ons Julia.
De buschauffeur stelde zich voor en legde ons de veiligheidsvoorschriften uit. En als we vast zouden komen te zitten, was het de bedoeling de vrouwen te laten duwen. Daan vond hem dus al een echte grapjas. Na nog geen minuut kwamen we er in levende lijfe achter waarom die 4WD nu echt nodig was. Toen de bus de ‘gewone weg’ (oftewel zandwegen) bereikte, mochten we een half uurtje schuddend blijven zitten totdat we onze eerste stop bereikte. Deze stop was het zogenoemde Central Station, waar we een wandeling hebben gemaakt door het subtropisch regenwoud. Hier stroomde een beekje waarvan het water zo helder was dat je het water op de foto’s niet eens ziet. Je ziet namelijk alleen het zand wat op de bodem van de ‘creek’ ligt.
Na deze wandeling mochten we terug de bus in om verder te hobbelen en te schudden. Na een half uurtje kwam Daan haar oude kwaal van wagenziekte toch opzetten. Gelukkig kwamen we toen op de ‘snelweg van Fraser Island’ uit en werd het schudden minder. De snelweg van het eiland is hier het strand (75 miles beach) waar een maximum snelheid geldt van 80 km per uur. Na nog een stukje racen zijn we gestopt bij ‘the Maheno shipwreck’. Het schijnt dat dit schip door Australië is verkocht aan Japan. De Japanners hebben geprobeerd het schip mee te slepen met twee andere boten, maar is het schip losgeraakt in een storm en uiteindelijk aangespoeld op Fraser Island. Om in de sfeer te komen hebben we daarom ook als Jappaners een paar mooie plaatjes geprobeerd te maken. De volgende stop was ‘The pinnacles’. Deze worden ook wel ‘colored sands’ genoemd, omdat ze zo’n 72 kleuren zand bevatten. Echter hebben onze artistieke ogen maar zo’n 2 á 3 kleuren weten te traceren.
Na deze stops was het tijd voor een break en reden we een stukje door naar Eli Creek. Dit was een meertje aan het strand met fris bronwater, waar we onze voetjes konden verkoelen. Omdat de schoolvakanties nu in volle gang zijn, was de drukte wel enigzins merkbaar. Wat op de foto’s een rustig baaitje lijkt, was vandaag Scheveningen in het klein. Maar het was nog steeds lekker om hier te vertoeven. Na deze break reden we door naar het restaurant, waar een ‘all you can eat’ lunchbuffet klaar stond. En als twee Nederlanders die Australië toch wel erg duur vinden, hebben wij daar gretig gebruik van gemaakt. Het eten was in ieder geval erg lekker. En we konden onze maag weer vullen voor de volgende hobbelige weg, want deze ging weer dwars door het regenwoud met z’n zanderige wegen heen.
De laatste en langste stop vandaag was Lake McKenzie. Dit meer staat bekend als het mooiste meer van Fraser Island. Hier hadden we ruim een uur de tijd om aan het witte strand te liggen tussen de palbomen en te zwemmen in het helder blauwe water. Ondanks dat het vandaag zonnig was met zo’n 25 graden, was het in de schaduw nog wat fris. Echt zwemmen hebben we daarom niet gedaan, maar wel weer met onze voetjes in het water gestaan.
Omdat aan alle goede dingen een eind komt, was het toch tijd om naar huis te gaan. Al was Daan allang blij dat dit de laatste ronde schudden en hobbelen zou worden. Dit duurde nog zo’n half uur, waarna we weer met de ferry terug zijn gegaan naar Hervey Bay. S’avonds hebben we nog wat boodschappen gedaan en een lichte maaltijd van fruit en vla weggewerkt. Twee keer warm eten op een dag is ons toch net wat te veel van het goede.
We hadden gepland om nog wat te wassen, maar dat is er wederom niet van gekomen. Morgenochtend hebben we een paar uurtjes rust, dus gaan we eens rustig verder met camping life Australië.
Wederom hebben we een geslaagde dag gehad met één nadeel: we hebben geen enkele dingo gezien op Fraser Island. Vanwege de drukte op de stranden, hebben ze zich waarschijnlijk verscholen in het binnenland van het eiland. Maar misschien krijgen we nog een persoonlijke dingo ontmoeting als we straks onder de sterren slapen.
Om half 8 vanmorgen werden wij opgehaald voor onze trip naar Fraser Island. Dit eiland staat bekend als het grootste zandeiland ter wereld (oftewel de grootste zandbak). Na nog een aantal mensen opgehaald te hebben werden wij naar de ferry gebracht, waarmee we in een half uur de oversteek hebben gemaakt naar het eiland. Op het eiland stond een 4WD vrachtwagen/ bus op ons te wachten. Duidelijk werd dat je hier met een gewone auto niet hoeft te proberen te rijden. Laat staan met ons Julia.
De buschauffeur stelde zich voor en legde ons de veiligheidsvoorschriften uit. En als we vast zouden komen te zitten, was het de bedoeling de vrouwen te laten duwen. Daan vond hem dus al een echte grapjas. Na nog geen minuut kwamen we er in levende lijfe achter waarom die 4WD nu echt nodig was. Toen de bus de ‘gewone weg’ (oftewel zandwegen) bereikte, mochten we een half uurtje schuddend blijven zitten totdat we onze eerste stop bereikte. Deze stop was het zogenoemde Central Station, waar we een wandeling hebben gemaakt door het subtropisch regenwoud. Hier stroomde een beekje waarvan het water zo helder was dat je het water op de foto’s niet eens ziet. Je ziet namelijk alleen het zand wat op de bodem van de ‘creek’ ligt.
Na deze wandeling mochten we terug de bus in om verder te hobbelen en te schudden. Na een half uurtje kwam Daan haar oude kwaal van wagenziekte toch opzetten. Gelukkig kwamen we toen op de ‘snelweg van Fraser Island’ uit en werd het schudden minder. De snelweg van het eiland is hier het strand (75 miles beach) waar een maximum snelheid geldt van 80 km per uur. Na nog een stukje racen zijn we gestopt bij ‘the Maheno shipwreck’. Het schijnt dat dit schip door Australië is verkocht aan Japan. De Japanners hebben geprobeerd het schip mee te slepen met twee andere boten, maar is het schip losgeraakt in een storm en uiteindelijk aangespoeld op Fraser Island. Om in de sfeer te komen hebben we daarom ook als Jappaners een paar mooie plaatjes geprobeerd te maken. De volgende stop was ‘The pinnacles’. Deze worden ook wel ‘colored sands’ genoemd, omdat ze zo’n 72 kleuren zand bevatten. Echter hebben onze artistieke ogen maar zo’n 2 á 3 kleuren weten te traceren.
Na deze stops was het tijd voor een break en reden we een stukje door naar Eli Creek. Dit was een meertje aan het strand met fris bronwater, waar we onze voetjes konden verkoelen. Omdat de schoolvakanties nu in volle gang zijn, was de drukte wel enigzins merkbaar. Wat op de foto’s een rustig baaitje lijkt, was vandaag Scheveningen in het klein. Maar het was nog steeds lekker om hier te vertoeven. Na deze break reden we door naar het restaurant, waar een ‘all you can eat’ lunchbuffet klaar stond. En als twee Nederlanders die Australië toch wel erg duur vinden, hebben wij daar gretig gebruik van gemaakt. Het eten was in ieder geval erg lekker. En we konden onze maag weer vullen voor de volgende hobbelige weg, want deze ging weer dwars door het regenwoud met z’n zanderige wegen heen.
De laatste en langste stop vandaag was Lake McKenzie. Dit meer staat bekend als het mooiste meer van Fraser Island. Hier hadden we ruim een uur de tijd om aan het witte strand te liggen tussen de palbomen en te zwemmen in het helder blauwe water. Ondanks dat het vandaag zonnig was met zo’n 25 graden, was het in de schaduw nog wat fris. Echt zwemmen hebben we daarom niet gedaan, maar wel weer met onze voetjes in het water gestaan.
Omdat aan alle goede dingen een eind komt, was het toch tijd om naar huis te gaan. Al was Daan allang blij dat dit de laatste ronde schudden en hobbelen zou worden. Dit duurde nog zo’n half uur, waarna we weer met de ferry terug zijn gegaan naar Hervey Bay. S’avonds hebben we nog wat boodschappen gedaan en een lichte maaltijd van fruit en vla weggewerkt. Twee keer warm eten op een dag is ons toch net wat te veel van het goede.
We hadden gepland om nog wat te wassen, maar dat is er wederom niet van gekomen. Morgenochtend hebben we een paar uurtjes rust, dus gaan we eens rustig verder met camping life Australië.
Wederom hebben we een geslaagde dag gehad met één nadeel: we hebben geen enkele dingo gezien op Fraser Island. Vanwege de drukte op de stranden, hebben ze zich waarschijnlijk verscholen in het binnenland van het eiland. Maar misschien krijgen we nog een persoonlijke dingo ontmoeting als we straks onder de sterren slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
