Rock the Outback!

Lieve mensen, wij zijn weer heelhuids teruggekomen van ons Outback avontuur. En we hebben echt drie fantastische dagen gehad! We kunnen daarom niet anders dan een heel lang verslag schrijven van onze belevenissen. Als het te lang is geworden en jullie beginnen achter je computer te knikkebollen, onze welgemeende excuses :). Maar we hebben zoveel meegemaakt de afgelopen dagen dat dit ons helpt zelf alle mooie herinneringen te kunnen onthouden.

De eerste dag – Kings Canyon
Donderdagochtend deed het opstaan best pijn om 05.00 uur. Onze koffers hadden we de avond ervoor al opgeslagen, dus gelukkig hoefde we alleen nog onze rugzakken te vullen. Om 06.05 uur werden we opgehaald door Adventure Tours voor de ‘3 Day Rock the Centre tour’. Wij hebben gekozen voor de backpacker variant om de echte outback te ervaren. De luxe variant (oftewel champagnetour met flashpackers zoals onze tourguide ze noemden) was een paar honderd dollar per persoon duurder. Daar hadden we dus niet veel zin in. En wij doen het wel met lauw geworden biertjes en cola.

Na het ophaalrondje zijn we op weg gegaan met onze tourguide Luke. Het was een lange rit over de uitgestrekte vlakte met om de paar 100 km een roadhouse of een cattlefarm. We hadden echt het gevoel in Australië te zijn; aan de andere kant van de wereld. Een belevenis op zich! Onze eerste stop was op een camelfarm. Hier konden we een ritje op een kameel maken, maar omdat Daan haar laatste ervaring met kamelen in Turkije niet al te succesvol was, heeft ze dit maar achterwege gelaten. Wij zijn daarom de ‘huisdingo’ van de boerderij op gaan zoeken. Die lag uitgebreid te maffen, dus dat kwam ook niet echt tot een goed gesprek.

Toen de laatste mensen bij een road house waren opgehaald zijn we richting Kings Canyon gereden. Luke onze tourguide vroeg ons een voorstelrondje te doen, aangezien we de komende drie dagen met elkaar opgescheept zouden zitten ;). Deze groep was een gevarieerde mix van culturen. Tijdens de reis hadden we ook heel erg leuk contact met een Nederlands stelletje (Jacob en Lieke) die net waren aangekomen in Australië (jaloers). Al bij de eerste kennismaking was het een leuke en gezellige groep. Klaas heeft tijdens de voorstelronde heel schattig verteld dat we net getrouwd zijn en dat dit onze honeymoon is.

Overigens had onze tourguide echt iets weg van een Ozzy bushmen (Rietjuhn, echt een leuke vent voor jou ;). Hij wist alles te vertellen over de omgeving, de geschiedenis van het land en de cultuur van de Aboriginals. En we hebben nog echte Australische liedjes mee mogen zingen. Klaas zal jullie daar ongetwijfeld thuis mee gaan vervelen. Onderweg werden we dus prima vermaakt en door het vroege opstaan lag iedereen af en toe ook even te slapen. We werden bij elke stop dan ook weer gewekt met een: “wakie wakie sleepy heads” door Luke.

Tijdens de rit zijn we veel road trains tegen gekomen. Voor onze (schoon)papa hebben we ook geprobeerd een mooie foto te scoren.
Na een paar uurtjes zijn wij weer gestopt, maar deze keer om ons eigen hout voor het kampvuur die avond bij elkaar te sprokkelen. Klaas was aardig in zijn nopjes met dit mannelijke klusje. Onder de krassen zaten we daarna weer in de bus. In totaal hebben we zo’n 6 uur gereden. Echt een hele ruk, maar ook met het gevoel dat dit erbij hoort in de outback De rit was uiteindelijk de moeite waard.

Vlak voor onze eindbestemming hebben we eerst onze eigen lunch klaar gemaakt. Tja met een budget tour mogen we zelf snijden, smeren en afwassen. Eenmaal aangekomen bij de Kings Canyon hebben we een wandeling gemaakt van 6 km. Om in de canyon te komen hebben we eerst zo’n 300 stenen treden naar boven beklommen. De beloning was een prachtig uitzicht over de canyon. De wandeling daarna was goed te doen met af en toe wat klimmen en klauteren en veel informatie over de canyon en het leven van de Aboriginals. Halverwege kwamen we uit bij de Garden of Eden. Dit is een waterpool midden in de Canyon. Hier was het heerlijk fris en hebben we genoten van de schaduw. In totaal hebben we zo’n 3,5 uur gelopen. Toen was iedereen behoorlijk moe, maar zeker ook voldaan.

Om 18.30 uur kwamen we terug uit de Canyon, net voordat de zon onderging. Toen zijn wij naar onze slaapplaats het Kings Canyon Resort gereden. Vergis je overigens niet in de naam ‘resort’, want we kwamen terecht in een bush camp. De wandeling naar het toiletgebouw was wel een beetje creepy in het donker, want er kon van alles zitten. Op de weg naar de camping toe hebben we eindelijk een wilde dingo gezien. Best een schattig hondje eigenlijk :). Jammer dat we vanuit de bus geen goede foto konden maken.

Op onze campplaats hebben we ons eigen maaltje gekookt. Nou ja het snijwerk dan, want Luke vond zichzelf nogal een goede kok. Na het eten zaten we bij het kampvuur en kregen we uitleg over hoe de swags werken. Een swag (ook Aussie bedroll genoemd) is eigenlijk een grote slaapzak die water- en winddicht is. Ook is het natuurlijk van veel steviger materiaal gemaakt. In de swag zit een matrasje, dus het is een echt bed, maar dan voor buiten. Wel werden we gewaarschuwd om geen schoenen naast je swag neer te zetten. De kans was dan zeer groot dat je er de volgende dag één zou missen en de dingo’s zich zouden vermaken met hun nieuwe speeltje.

Uiteindelijk lagen we op onze rug in de swag en keken naar boven. De hemel was bezaaid met duizenden sterren. En warm bij het knetterende kampvuur zijn wij als een blok in slaap gevallen.

De tweede dag – Uluru (Ayers Rock)
De volgende dag moesten we om 05.30 uur alweer opstaan. Omdat het nog donker was, keken we nog steeds uit op de sterrenhemel toen we één oog open deden. Mooier kan eigenlijk niet op je honeymoon: wakker worden onder de sterren. Het lijkt wel hoe primitiever wij slapen hoe beter we slapen. We hebben snel de spullen opgeruimd, een broodje gesmeerd, vreselijke vieze aanmaak koffie gedronken en we zijn weer op pad gegaan. Vandaag stond de ‘grote rode steen’ zoals Klaas dat noemt op het programma. Die grote rode steen is dus Uluru zoals de Aboriginals het noemen, maar welke beter bekend staan als de Ayers Rock.

Vandaag stond weer een flinke rit op het programma van zo’n 300 km. Omdat we regelmatig stopten onderweg, voelde het niet als één lange rit. Onderweg is Luke nog gestopt, omdat hij een Torny Devil langs de kant van de weg zat. We weten nog steeds niet precies wat voor beestje dit is, maar we zullen er thuis een paar foto’s laten zien. Aan het einde van de ochtend zijn we aangekomen op het Ayers Rock resort. Daar hebben we onze lunch weer klaargemaakt. Op het menu stonden overheerlijke kipburgers van de ‘Barbie’. Niks mis mee dus!

Na de lunch zijn we naar Uluru gereden. En al de 100.000 plaatjes en foto’s die iedereen ooit wel heeft gezien, was het eerste aangezicht in het echt adembenemend. Het is bizar dat in zo’n groot uitgestrekt landschap ineens een immens grote en felrode steen uit de grond opdoemt. Wij hebben inmiddels geleerd dat alles hier in de outback rood is vanwege het ijzer in de grond. En door de regen gaat dat roesten. Dus vandaag hebben we ons eigenlijk de hele dag vermaakt met en bij een grote verroeste steen ;).

In het national park zijn we eerst naar het cultural centre gegaan om meer te leren over de Aboriginals op dit land als ‘traditional owners’. Daarna hebben we nog een culturele wandeling gemaakt, waarbij Luke van alles heeft verteld over het leven van deze groep mensen in verhouding tot de natuur. Hierna stond een wandeling van 10,4 km voor de boeg rondom de rots heen (the Uluru base walk). Ook deze wandeling was weer prachtig en de vermoeiende benen waard! We kwamen zelfs op een punt uit waar de rots drie kleuren heeft: van rood naar grijs en naar zwart (dat is blijkbaar alg en geen RVS zoals Klaas en Jacob dat samen bedacht hadden).

Die 10,4 km (plus 600 m naar het toilet en terug) mogen we in onze zak steken! In plaats van deze wandeling konden we ook kiezen om Uluru te beklimmen. Deze climb zit regelmatig dicht op te warme dagen en bij te veel wind. De klim is niet verboden, maar er wordt wel gevraagd de rots niet te beklimmen. Luke heeft uitgelegd dat de rots heilig is voor de Aboriginals. Daarnaast is het een gevaarlijke klim. En de Aboriginals van dit land voelen zich persoonlijk verantwoordelijk als er iets mis gaat met iemand, waarna zij dagen lang rituelen uitvoeren als iemand komt te overlijden. Vanuit respect hebben wij daarom de rots niet beklommen, maar de wandeling gedaan. En bovendien hebben wij de conditie van een aardbei, waardoor dit toch al niets geworden was.

Na de wandeling stond er fruit met koekjes voor ons klaar. Om 18.00 uur stipt reden we weg om haar het look-out point te gaan voor de sunset. En dat was dan het magische moment. Daar stonden we dan in onze kloffies met het rode zand in de neus en tussen de oren (14 september zagen we er toch beter uit) te kijken naar een onvergetelijk mooi moment. De steen verkleurd van rood naar bruin en naar bijna zwart (helemaal fel rood zoals je vaak op plaatjes ziet werd de steen vandaag helaas niet). Uiteraard mochten wij dit moment delen met nog tientallen toeristen en het geluid van klikkende camera’s.

Wat het weer betreft mochten wij deze dagen echt van geluk spreken. Normaal is het in de outback in deze tijd van het jaar tussen de 30 en 40 graden. Dat is dus eigenlijk veel te warm voor de wandelingen die wij gedaan hebben. Maar de dagen dat wij er waren was het rond de 23 á 25 graden. Perfect dus!

Na de zonsondergang kregen wij op de camping een uitgebreide BBQ met op het menu beef, kangaroo en kamelen worstjes. Daan heeft toch geprobeerd een stukje kangaroovlees te eten. Ze moest toegeven dat het erg lekker was (met een soja/ honing marinade). Maar toch voelt het niet goed. Dus dat doet ze toch maar niet weer, zoals ze ook niet van plan is ooit konijn te eten. Klaas heeft zich tegoed gedaan aan de kangaroo en de kamelenworstjes.

Aan het kampvuur hebben wij s ’avonds marshmallows geroosterd. Het kampvuurtje is overigens erg lekker, omdat het s ‘avonds behoorlijk afkoelt. De eerste nacht was het 6 graden. Dat voel je wel aan je gezicht als je wakker wordt. In onze Aussie bedrolls zelf hadden we het wel lekker warm. Bij het oprollen ervan voelde we vanmorgen ook de warmte erin, dus blijkbaar wordt je eigen warmte goed vastgehouden door de swag. In verband met de planning van Luke zijn wekker, lagen we rond 22.00 uur weer in onze swag.

Derde dag – Kata Tjuta (de Olga’s)
En toen jullie vrijdagavond rond 20.30 uur heerlijk aan een kopje koffie zaten (op de Berkenlaan waarschijnlijk met taart), werden wij 7,5 uur vooruit in de tijd uit onze swag geklopt (om 04.00 uur s ’morgens dus)! In het voorjaar komt de zon eerder op, dus we moesten op tijd uit de veren zijn. Na snel een boterham weggewerkt te hebben (is echt vroeg) zaten we weer in de bus.

Luke maakte er een spelletje van om als eerste bus bij de spot te zijn, zodat wij een plaatsje vooraan hadden. En dit is gelukt. Hij was zo slim geweest ons alvast te vragen onze spullen bij elkaar te rapen. De andere bus was iets eerder, maar zij moesten hun spullen nog bij elkaar zoeken. De zon kwam op vlak naast Uluru en dit was weer een super mooi moment! Waar het eerst nog donker was, verkleurde de lucht van zwart, naar donker blauw, lichtblauw, geel, oranje en felrood. Het leek wel een regenboog aan de horizon.

Vervolgens stonden wij om 07.00 uur klappertandend op de parkeerplaats voor onze volgende wandeling. Aan de dagranden en s ‘nachts is het echt ontzettend koud hier in de Outback. Voor onze laatste wandeling stond Kata Tjuta (bekend als de Olga’s) op het programma. Iedereen was al behoorlijk moe, dus we waren allemaal wat aan het slenteren. Het bleek echter nog een flinke wandeling te zijn over stenen, keien, rotsen en steile hellingen. En dit nog wel voor een afstand van 7,4 km. En het moest er natuurlijk van komen deze vakantie. Daan die al zo vaak bijna struikelt tijdens wandelingen en het steeds net op tijd goed gaat (onhandig ding af en toe), valt op haar snoet. Gelukkig geen breuken of kneuzingen, maar waarschijnlijk alleen een verrekte spier in haar linkervoet. Daar kon ze nog prima mee doorlopen. En Klaas die heeft daarbij natuurlijk staan schuddebuiken van het lachen. Jacob en Lieke keken wel een beetje vreemd op dat hij Daan aan het uitlachen was (tja dat is Klaas en dat wordt dus gewoon een kopje Senseo minder thuis).

Uiteindelijk hebben we de 7,4 km in de ‘Valley of the winds’ uitgelopen. Deze wandeling was i.i.g. voor Daan wel de zwaarste, maar echt de moeite waard. Van de voorkant verwacht je een rijtje van rotsen met ronde vormen, maar de wandeling bevindt zich tussen deze rotsen. Er is veel meer ruimte dan je verwacht. En als verassing hebben we zelfs nog 3 kangaroo ’s in het wild gezien, waarvan één er over de rotsen hopte. Naast 3 gewone kangaroo ‘s hebben we een ‘Euro’ gezien (kruising tussen een Walibi en een kangaroo). Dus Daan vond een beetje pijn in haar voet uiteindelijk wel best zo.

We schatten de afgelopen dagen in totaal zo’n 25 km gelopen te hebben. Dus voor twee rokers kunnen we best trots zijn op onszelf. Na deze wandeling hebben we nog een broodje gegeten in het kamp, de laatste spullen gepakt en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Onderweg heeft Luke nog een paar leuke Australische liedjes erbij gezocht, zoals “I come from a land Down Under”. Dat deed ons ook weer even denken aan het Skippy moment op het feest 14 september. Verder hebben we vooral veel geslagen de terugweg.

Rond 18.00 uur waren we terug in het hostel en zijn we opnieuw ingecheckt. Deze keer kregen we een family room, omdat de doubles volgeboekt waren. Hadden we mooi een hoogslaper extra waar we onze koffers op konden leggen. S ’avonds had Luke voor de groep nog een tafel geregeld bij ‘Annie’s Place’ in Alice Springs. Daar konden we voor 7 dollar een menu bestellen. Dat werd voor ons natuurlijk Fish ’n Chips. Met Jacob en Lieke hebben we nog drie ‘jugs beer’ weggewerkt. Toen vielen alle oogleden wel zo’n beetje dicht. Met een taxi zijn we terug gegaan naar het hostel en hebben we afscheid genomen van Jacob en Lieke. We wensen hun veel plezier aan de oostkust en in Sydney (dat wordt vast geweldig!).

Wij gaan ons klaarmaken voor ons laatste weekje Melbourne. Voor moeders overigens het volgende: het is voorlopig nog verboden om over onze terugkomst te spreken. Omdat wij tijdens het schrijven weer in het vliegtuig zitten, hebben we het gevoel alweer op vakantie te gaan en dat willen we nog even zo houden. Aanstaande zaterdag praten we wel weer verder :).

Hopelijk zijn jullie oogleden nog open na dit lange verhaal. Wij hebben ‘m in ieder geval zwart op wit en kunnen we het zelf nog eens teruglezen. Met alle nieuwe ervaringen die ook nu nog voor de boeg staan, kunnen we zo’n geheugensteuntje wel gebruiken.

Liefs van ons!