Nothing to declare!

Gisterochtend iets na 06.00 uur zette we weer voet op Nederlandse bodem. Met het gevoel alsof we eeuwigheid weggeweest waren, zochten we onze bagage bij elkaar. Uiteraard moesten we de sloffen sigaretten die we in Singapore veilig opgeborgen hadden hier nog even door de douane loodsen. Wat was ook alweer de regel? Uuuuuuhm ‘nothing to declare’ dan maar. Met blijkbaar het brave uiterlijk van goed Nederlands burgerschap stonden we zo buiten. Eerst even genieten van de koele Nederlandse lucht onder het genot van een spotgoedkoop Indonesisch sigaretje.

Maar natuurlijk eerst even terug naar Singapore, waar we donderdag nog een hele dag te besteden hadden. Na een heerlijke nacht in het mooiste hostel ooit (heel sarcastisch bedoeld), zijn we met piepende zolen de deur uitgerend. We hebben onze spullen bij elkaar geraapt en opgeborgen, zodat we onze handen in ieder geval vrij hadden. Met het zeer efficiënte metro- en bussysteem van Singapore zijn we op pad gegaan naar de Singapore Zoo. Singapore is het meest georganiseerde land wat we ooit hebben gezien. De straten blinken van netheid en de regels zijn gebaseerd op orde en regelmaat. Kauwgom is verboden, roken op plaatsen waar het niet mag, is ‘prohibeted by law’en waag het niet om ook maar iets op de grond te gooien. Overal staat een flinke ‘fine’ (boete) op die kan oplopen tot 5000 dollar. It’s a fine city!

Maar de dierentuin was in ieder geval prachtig mooi. Midden in een natuurlijke omgeving hadden de dieren een enorme ruimte om te leven. En ze hadden zelfs rond hoppende kangaroos. Je snapt natuurlijk dat Daan gelijk in haar nopjes was. Na een paar uur slenteren in de broeiende warmte sloeg de vermoeidheid toe. Halverwege de middag hebben we onze toevlucht gezocht in de airco van de enorme winkelcentra die Singapore rijk is. Op Orchard Road hebben we ons wederom verbaast over de rijkdom van dit land. Het was bijzonder om deze stad een keer gezien te hebben, maar vanwege de overdreven lust naar luxe en netheid heeft het niet ons hart weten te veroveren. Met een wee gevoel dachten we terug aan het rommelige, chaotische en echte Indonesië.

Eenmaal thuis lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan als het gewone leven gewoon weer doorgaat nadat we voet over de drempel hebben gezet. We kijken terug op één van de mooiste perioden van ons leven. We hebben genoten van het bijzondere land en zijn diep onder de indruk van deze ervaring. De herinneringen schieten voorbij als we aan het vertellen zijn over onze belevenissen. Om de kleinste herinneringen niet te vergeten, nog even Indonesië in een notendop met een aantal ‘wist-je-dat’:

...We in de chaos van het extreme verkeer slechts één keer een ongeluk hebben gezien;
... We bijna de hele reis met een wc-rol op zak hebben gelopen uit angst voor het hurktoilet met mandi;
... Daan in het begin geen raad wist met de mandi en met de broek om haar nek zat om te voorkomen dat alles nat werd;
... Daan de eerste keer na een mandi bezoek ook met een doorweekte broek naar buiten kwam;
... We in de winkels bijna geen normale doucheschuim of bodylotion konden vinden zonder ‘whitner’;
... De Mc Donalds in Indonesië alle menu’s ook aanbiedt met een portie Mc Rice;
.... Klaas Daan wou inruilen voor 10 kippen, maar zich bedacht nadat we in het Halimun park om 04.15 uur gewekt worden door minstens 5 hanen;
...We elke week van de vakantie wel een keer een pinautomaat leeg gepind hebben;
... Taxi chauffeurs ongegeneerd boeren als ze achter het stuur zitten;
... We geen enkele keer ziek zijn geweest van de zogenoemde ‘Java of Bali’ belly;
... Een reis naar Indonesië minstens een jaar van ons leven kost vanwege de uitlaatgassen, zwavelrook en het feit dat je overal mag roken;
... Een Indo bij temperatuur lager dan 20 graden gekleed gaat als Eskimo;
... Daan haar mams beter Indonesisch eten kan koken dan menige ‘chef’ op de Gili-eilanden;
... Als we nu door de winkelstraat van Bennekom lopen we ons afvragen wanneer iemand roept: “you wanna look at my shop” en Klaas dan wil antwoorden met “no I need a jetski”;
.... Klaas niet geloofde dat we in Ubud bezoek zouden krijgen van aapjes in het guesthouse, waardoor hij een weddenschap verloor en nu de hele week koffie moet pakken.

Waarschijnlijk zullen de komende dagen nog veel meer van dit soort herinneringen aan ons voorbij vliegen. We schrijven ze op en delen het graag met iedereen die het maar wil horen. Daarmee zullen we nog een tijdje nagenieten van alle herinneringen en ervaringen. Tot slot willen we al onze trouwe lezers bedanken voor alle lieve en leuke berichtjes van de afgelopen weken. En dankzij de ‘free wifi’ van Indonesië hadden we het gevoel dat jullie altijd dichtbij waren.