In een hutje op de hei

We zitten inmiddels in Yogyakarta (midden Java) en zijn vanmiddag aangekomen na een treinreis vanuit Bandung. Maar daarover later meer. We gaan jullie eerst bijpraten over onze belevenissen van de afgelopen dagen: van gado gado tot kippenboederij en van jungle tot Pickwick mountain.

Donderdagochtend werden om 09.00 uur opgehaald door Jamal om op weg te gaan voor ons 3-daagse avontuur. De dag begonnen wij bij een Wajong poppenmaker in Bogor. Onderweg zagen we weer de meest bizare taferelen. Vooral de hoeveelheid scooters (of eigenlijk meer motoren) in het verkeer valt ons op. En bovendien vervoeren ze hier van alles op hun scooter: van dozen tot zelfs glasplaten.
Zoals gezegd gingen we naar een poppenmaker van Wajong Golek poppen. Dit was een soort fabriekje, waar deze typisch West-Javaanse poppen met de hand worden gemaakt. Een oudere man snijdt alle motieven en reliefen in het hout. Een ander schildert alles met een penceel kwastje. Het hele proces voordat een pop helemaal klaar is duurt zo’n 7 dagen. Uiteraard konden wij deze poppen ook kopen. Omdat dit op Daan haar verlanglijstje stond, hebben we 2 poppen van de kleinere variant aangeschaft. Inmiddels zijn wij in het bezit van een koning en koningin die nog ‘happy after after zullen leven’. Het verhaal hoe het precies zit, moeten we toch nog maar eens gaan nalezen.

Wat direct opvalt tijdens de eerste paar dagen in Indonesië is dat Daan al een aantal keer gevraagd is of ze wel helemaal nederlands is. Blijkbaar kan ze hier niet onopgemerkt door het leven als 100% kaaskopje, want het ontgaat de Indo’s niet dat er een klein beetje indisch bloed aanwezig is. Volgens Klaas zijn het de grote kikkerogen die Daan verraden. Verder niks mis mee overigens. Al sta je raar te kijken als ze je vragen te raden naar hoe je een mixje van Indisch en Nederlands bloed noemt. Het antwoord: gado gado.

Na het bezoekje aan de poppenmaker moesten we Alwi oppikken. Hij had die ochtend boodschappen gedaan voor de aankomende dagen. Eerst kregen we bij hem thuis een kom soto mie (noodle soep) voor de lunch. Ook hebben we Alwi zijn vrouw en één van zijn dochters leren kennen. Vanaf dat moment hebben we voor het eerst kennis mogen maken met het fenomeen ‘mandi’. Dit zullen we wat verder toelichten. Indonesië kent een aantal tradities die te maken hebben met rituelen, eetgewoonten, enzovoorts. De tradities zetten zich hier echter ook voort op het toilet. Hier kennen ze blijkbaar geen gewone toiletpot zoals wij gewend zijn. Hier tref je een soort gat aan in de grond waar je gehurkt boven moet gaan zitten. Vervolgens spoel je alles weg met een bakje met water uit een grote bak waar continu stromend water invalt. Gelukkig was onze homestay waar we verbleven nog redelijk. Daar konden we kiezen uit een pot en een gat in de grond. De overige faciliteiten waren exact hetzelfde als hierboven beschreven. En inderdaad Rietje, ik denk dat onze hosts niet altijd even blij waren met Klaas als toiletgast. Hij laat zonder pardon de enige wc-rol die er is in het water vallen.

Na de lunch bij Alwi zijn we in ongeveer 3 uur tijd naar het Halimun National Park gereden. Deze route voerde ons de bergen in van het national park. Het laatste uur hebben we hortend en stotend in de auto doorgebracht. We snappen overigens nog steeds niet hoe de auto heel is gebleven. De weg bestond namelijk alleen maar uit grote kiezelstenen en enorme kraters in de weg. Ergens bovenin de berg kwamen we aan bij een homestay in een zogenoemde kampung (dorp). We werden direct verwelkomt door rond scharrelende kippen en een paar hanen (oftewel ayam). De homestay was eenvoudig. Eten deden we op een matje op de vloer (iedereen speciaal voor Klaas met blote voeten) en we sliepen op matrassen op de grond. Maar de omgeving was echt geweldig. We zaten midden in de jungle omgeven door rijst- en theeplantages. Het mooiste was de glimlach van alle vrouwen en kinderen die rondom het huis bezig waren. Het leven is hier ontzettend eenvoudig en de mensen hebben heel weinig in materiële zin. Maar ze lijken zo ontzettend gelukkig dat wij Westerlingen daar nog veel van kunnen leren.

Vrijdagochtend gingen we om 08.00 uur op pad om de jungle in te gaan. Je zou zeggen dat dit erg vroeg is, maar als je om 04.15 uur al gewekt wordt door drie hanen ben je om 08.00 uur al lang en breed uit de veren. Je kunt je voorstellen dat deze ayam’s ineens aangesproken werden met andere voornaamwoorden. Tijdens de wandeling en de hele voorgaande avond heeft Alwi met één van onze Unox mutsen gelopen. Blijkbaar vond hij het koud in de bergen, dus leek het ons wel grappig om hem de muts te geven. Blijkbaar vond hij de oranje muts met rood, wit, blauwe vlechten zo mooi dat hij er 24 uur apetrots mee rond heeft gelopen. Hij was als een kind zo blij toen we zeiden dat hij de muts mocht houden.
We hebben die dag een lange wandeling gemaakt door de prachtige jungle van het national park. De natuur was prachtig met allerlei bomen, planten en bloemen. Alwi en een lokale gids vertelden ons alles over de werking van verschillende planten. Vaak worden deze gebruikt als medicijnen voor allerlei kwaaltjes. De natuur was overweldigend mooi en vooral ook onaangetast. Het was niet te vergelijken met wat we in Australië hebben gezien. Hier waren geen boardwalks, maar juist onbegaanbaar pad van afdalingen en verhogingen en gladde stenen (vooral na de forse regenbui eind van de ochtend). Waarschijnlijk kunnen de trouwe lezers onder jullie wel een beeld vormen van hoe Daan erbij liep. Ach ja, ze is in ieder geval nog niet op haar snoet gevallen. Ondanks haar nieuwe wandelschoenen had ze vaak hulp nodig van Alwi en de gids om over stenen te komen bij rivierbeddingen, gladde stukken naar boven en vooral smalle paden met afgrond. Klaas kon maar tot één conclusie komen: schoenen maken niet de klimmer. De wandeling mocht dan wel pittig zijn, maar was ontzettend mooi en meer dan de moeite waard. Tussendoor hebben we een lunch gehad bij een station van een research centre. Daarna hebben we nog een afdaling gemaakt naar een prachtige waterval. Over de hoofdweg langs de vele theeplantages zijn we teruggelopen naar de homestay. De theeplanten groeien hier in enorme hoeveelheden langs de helling op en vullen enorme valleien. Langs de kant van de weg waren ze net bezig met zakken theeblaadjes te laden in een truck. De mensen hier plukken zo’n 40 kg aan theebladeren per dag en verdienen daar ongeveer € 2,5,- per dag mee. In de brandende zon werken mensen keihard. Het zakje Pickwick die wij in onze thee dompelen, zullen we daarom voortaan wat beter waarderen.

De rest van de middag hadden we nodig om weer op adem te komen, want het was behoorlijk zweten geblazen vandaag. ’s Middags kwam Jamal weer terug van weggeweest. Mam, voor jou waarschijnlijk een perfecte chauffeur en gids om door Java te reizen. Voor een betaalbare (en onderhandelbare) prijs kan Jamal je veel mooie plekken in Java laten zien om je vervolgens naar Bali te brengen voor een weekje strand. We hebben Jamal maar moeten vertellen dat jij graag nog een keer naar Indonesië wil gaan, want anders kwamen we er echt niet vanaf. Hij had inmiddels de irritante gewoonte ontwikkeld om ons over te halen hem in te huren als chauffeur voor onze verdere reis. Jamal is een prima chauffeur en had een mooi programma voor ogen, maar het was ontzettend moeilijk uit te leggen dat wij graag op eigen houtje willen reizen. Tegenwoordig mogen we onszelf echte backpackers noemen en dan is er niets lekkerder dan de vrijheid te hebben om je eigen plan te trekken. Dus mam, je wordt in september dit jaar verwacht ;).

Beiden avonden kregen we een uitgebreide rijsttafel opgediend. Daarnaast kregen we ook continu snacks tussendoor. De mensen hier zorgen dat je je een gast voelt en zeker niets tekort komt. Wij waren verbaasd over het feit dat wij steeds apart als eerste eten kregen en de mensen zelf daarna opaten wat overbleef. Wij voelden ons op sommige momenten erg opgelaten. Volgens Alwi gaan gasten hier altijd voor en eten de mensen gescheiden met hun familie. Alwi had Daan wel voor de gek gehouden dat hij zelf eten zou koken. Dit liet hij mooi aan de vrouwen van de kampung over. Allemaal leuk en aardig, maar hij zou Daan de geheimen van de Javaanse keuken leren. Was een mooi verhaaltje, want over het algemeen zijn de vrouwen hier hard aan het werk en zitten de mannen maar een beetje te kletsen en te roken. Daan kon het niet laten om toch een kijkje in de keuken te nemen. Maar net als bij opruimen van spullen voelen de mensen zich hier bezwaard als je wil helpen. Blijkbaar is dat hier iets wat je je gasten absoluut niet laat doen. Al met al heeft Daan uiteindelijk het deegjasje van de Pisang Goreng voor haar rekening genomen.

De laatste dag zijn we op tijd vertrokken om verder naar het oosten van Java te reizen waar wij een dag later de trein zouden pakken naar Yogyakarta. Deze dag viel wat tegen ten opzichte van onze verwachtingen. We zijn 12 uur onderweg geweest voor een afstand van circa 200 km. Blijkbaar laat de weekenddrukte het nauwelijks toe om lange afstanden af te leggen. Helaas is dit het enige kritiekpuntje op de organisatie van Alwi. Van te voren had hij hele mooie plannen, maar realiseerde hij zich later dat dit niet mogelijk zou zijn door de weekenddrukte. In plaats van eindbestemming Garut zijn we in Bandung terecht gekomen. Niet bepaald een charmante stad hier in Indonesië. De communicatie hierover verliep wat slechter, omdat Alwi heel onduidelijk was over de wijziging van de plannen. Waarschijnlijk moeten we er nog even aan wennen dat alles hier net wat anders gaat. Het geordende leven wat wij in Nederland kennen, is hier nauwelijks te vinden. Dus we laten het over ons heen komen en zien waar de weg ons brengt. In Bandung heeft Alwi ons geholpen om treinkaartjes te vinden voor zondag. Ook heeft hij gezorgd voor onze verblijfplaats die nacht (inclusief in de tour). Wij vermoeden dat hij zich schuldig voelde dat we niet alles hebben kunnen doen, want we kwamen in een super net hotel terecht (met een heerlijk warme douche, westers toilet én free WIFI)!

Al met al waren het een paar prachtige dagen. De nadeeltjes waren hooguit wat ongemakken die er nu eenmaal bijhoren als je zo’n prachtige ervaring mag opdoen. Ook de laatste dag met 12 reisuren heeft ons een belangrijk stuk van het leven in Java laten zien. Het belangrijkste is dat we veel hebben gelachen, mooie dingen hebben gezien, fantastische mensen hebben ontmoet en daarmee een geweldige ervaring rijker zijn. Vanuit de trein maken we ons nu op voor de volgende bestemming: Yogyakarta, het culturele hart van Java. Naar verwachting gaan we wat meer het toeristisch gebied in en zullen we onze verhalen weer wat vaker met jullie kunnen delen.