Gravelroad, mud and potholes

Vandaag is al gebleken dat het geen onverstandige keuze is geweest om een regenponcho toe te voegen aan onze reisuitrusting. Toen we vanmorgen nog maar net begonnen waren aan onze eerste hike in Costa Rica ging de kraan wagenwijd open en liepen we binnen no time door de blubber in het regenwoud. De omgeving deed zijn naam eer aan, maar gelukkig was het ook van korte duur. De zon begon al snel weer te schijnen en maakte de regendruppels plaats voor zweetdruppeltjes als we die poncho niet snel zouden uitdoen.

Maar eerst even terug naar het begin. Na opnieuw weer een goede nacht geslapen te hebben begonnen we fris en fruitig aan de nieuwe dag. Nou ja redelijk fris dan, want ons vertrouwde koffie ritueel krijgen we er hier nog niet in. Tot nu toe hebben we geen waterkoker tot onze beschikking, waardoor het pak Douwe Egberts koffie en het profesorische koffiefilter onaangeroerd blijven. Het duurt daarom iets langer voordat we s’morgens een ander kopje koffie gescoord hebben. Maar ook dat begint te wennen, want de hoofdpijn blijft na een kleine week wel uit als we niet direct onze caffaine verslaving kunnen stillen.

Na een bakkie Costericaanse koffie in het hostel zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt in het dorpje hier. We zijn er al vrij snel achter dat Costa Rica niet het goedkoopste land is, dus proberen we zo de uitgaven nog wat in te perken. Oorspronkelijk hadden we immers een reisbudget voor Thailand tot onze beschikking wat dus echt andere koek is. In de winkel kochten we broodjes en een soort vleeswaren wat in onze ogen op ham leek. Toen we onze broodjes aan het smeren waren, kwamen we er achter dat het geen ham was maar kalkoenfilet. Ach ja we hebben nog 3 weken om ons de Spaanse taal eigen te maken.

Met zelf gesmeerde broodjes zijn we in de auto gestapt en richting het National Park van de Arenal vukaan gereden. Deze vulkaan is al sinds 2010 niet meer actief, maar de vegetatie rondom de vulkaan is fantastisch. De omgeving is omringd door tropisch regenwoud waardoor alleen de rit er naartoe al prachtig was. De laatste 10 km van de weg was puur gravelroad wat dus voor de nodige opschudding zorgde. De weg was vol met gaten in de weg, de zogenaamde potholes. Over een ritje van zo’n 15 tot 20 kilometer ben je dus al snel drie kwartier onderweg. Het is maar goed dat we beschikken over onze Jimmy ;).

Het was nog niet heel eenvoudig om een wandeling te kiezen, omdat de hoeveelheid hiking trails enorm zijn. We kozen ervoor om een relatief makkelijke route af te leggen daar Daan haar voeten nog herstellende zijn van New York. De wandeling ging dwars door een stuk tropisch regenwoud heen aan de voet van de vulkaan. Helaas was het vandaag veel bewolkt waardoor we de totale omvang van Arenal nog niet hebben kunnen aanschouwen. Wel zijn we langs de trails van de oude lavastroom gelopen.

En niet alleen de omgeving was fantastisch, maar ook hebben we de eerste wildlife gespot! Het eerste deel van de wandeling zagen we nog niks, maar hoorde we van alle kanten geluiden. De dieren zaten dus heel dichtbij... Toen we rond het middaguur rustig ons broodje kalkoen aan het eten waren, zag Klaas op het pad ineens een aparte vogel. Bij nadere inspectie vonden wij deze vogel wel erg veel op een kalkoen lijken. Mmmm erg toevallig? Verder hebben we vooral veel kleinere dieren gezien, zoals vogeltjes, vlinders en natuurlijk (steek)vliegen, muggen en die ellende. Maar aan het einde van de wandeling kwam er ineens een groep van zo’n 10 aapjes door de bomen geslingerd. Wat we konden zien waren het in ieder geval van die whited faced monkeys. En terug bij de parkeerplaats zagen we een coati met zo’n lange snuit. Daan was natuurlijk helemaal in haar nopjes met deze eerste ontmoetingen en haar opperbeste humeur kon niet meer stuk.

Dat humeur kon zelfs niet worden verstoord toen bleek dat we een niet al te slimme actie hadden bij het boeken van onze avondactiviteit. Omdat we besloten hebben ’ s nachts niet te rijden, vonden we het geen goed idee om zef naar de hotsprings te rijden. Vooral niet omdat alle hotsprings buiten het centrum liggen en de kans groot is op ongelukken als je op een onbekende onverharde weg rijdt. Maar toen we onderweg waren naar het national park zagen we na 5 minuten de hotsprings al liggen aan een goede weg net buiten het centrum. Het tourtje met vervoer – die natuurlijk duurder is – hadden we al geboekt. Nou ja verstand op nul dan maar en gewoon genieten.

De hot springs rondom La Fortuna zijn aangekleed in resortstijl, maar worden verwarmd door de lava die ondergronds nog altijd aanwezig is. Wij kozen voor Paradise Hot Springs, een kleinschalligere spa omringd door tropische vegetatie waar we konden dobberen in warm waterbronnen van 36 tot 41 graden. Met uitzicht op de half zichtbare vulkaan en omringd door palmbomen werd het langzaam donker. En na zo’n intensieve dag als vandaag is dat puur genieten.

Wat hebben we het weer getroffen met zo’n prachtige bestemming als deze :).